Hallo allemaaal!

Daar zijn we weer. Voor ons is het aftellen al begonnen. Vooral het aftellen van stage, dat schiet al op! Deze week nieuwe ronden, nieuwe kansen met het kinderprogram op de lagere school. Na school zouden we samen met Carmelita, een social worker, het kinderprogram alsnog draaien. Zij zou in principe de sessies leiden en wij zouden ondersteunen waar nodig was. Het was een ramp. Tien meisjes van een jaar of elf waren de grootste bengels die ik ooit gezien had. Elkaar uitlachen, de social worker uitlachen, niet meedoen en elkaar slaan en schoppen als het ze niet zinde. Ietwat overdonderd gingen we deze sessie evalueren en hebben Vera en ik besloten dat wij het de dinsdag maar gingen overnemen. Hier moet wat gebeuren. Dinsdag was het gelukkig stukken beter. Wij hadden goed onze grenzen aangegeven en hadden als straf bedacht dat ze tot vijf uur moesten blijven als het zo ging als maandag. Nou, dan luisteren ze meteen. Ze deden ook een stuk enthousiaster mee dus we gingen enigszins opgelucht weer naar huis. De rest van de week ging het alleen maar beter en vrijdag waren ze zo lief en vonden ze het heel erg dat ze weer afscheid moesten nemen van mij en Vera. Daarnaast hadden we ook op de middelbare school, waar we altijd zijn, weer genoeg te doen. Het was een lekkere productieve week. Wat wel opvalt is dat er een stuk minder kinderen op school zijn dan voor de voorjaarsvakantie. Veel kinderen komen niet meer tot hun laatste toetsweek in november, beetje gek.. De laatste klas, Grade 12, had vrijdag ook hun laatste assembly en schooldag voordat de examens voor hun beginnen en zij mochten hun uniform volschrijven met namen en teksten van de andere studenten en leraren. (Net zoals wij in Nederland met de examenstunt haha).

Woensdag was een heftige dag op school. Ik was bezig om een leerling te helpen met een presentatie over geweld op school. Zij moest presenteren hoe de school dit probleem kan verminderen. Toen werd ik gestoord door de directeur. Of Vera en ik alsjeblieft even konden komen. Er was een situatie waar ze geen raad mee wisten. Toen wij bij het kantoor aankwamen bleek daar een meisje (18 jaar) te zitten. Zij was zo bang dat ze zelfs bijna niet durfde te praten. Het bleek dat ze werd lastig gevallen door een jongen. Ze waren bevriend geraakt, maar nu wilde hij meer. Ze woonden allebei in het hostel bij school dus ze kwam niet van hem af en zag hem elke dag. Toen zij hem vriendelijk had afgewezen, kon hij dat blijkbaar niet waarderen en nu bedreigt hij haar dat hij haar gekozen heeft als offer van Satan. Het is oktober, dus offermaand bij het Satanisme. Zij was zo bang dat ze er niet meer van kon slapen en er zelfs ziek van werd. Wow, dat was wel even schrikken, dat satanisme is dus nog steeds een hele kwestie op school en bloedserieus. De directeur vertelde haar dat hij hem meteen van school gaat halen. Wij hebben haar toen geprobeerd te kalmeren en vervolgens haar aangeboden dat we de rest van de week ook wel met haar konden praten en haar misschien wat ontspanningsoefeningen konden geven! Gelukkig ging het eind van de week al een stuk beter en kon ze af en toe weer glimlachen en vond ze de oefeningen ook heel fijn.

De rest van de week ging verder wel lekker z’n gangetje en zo was het opeens weer weekend. He, wat vervelend haha. Vrijdagmiddag na de laatste sessie van het Kinderprogram vertrokken we met Maud en Kiki naar Kaapstad. ’s Avonds heerlijk gegeten bij een foodmarket in Houtbaai om vervolgens door te gaan naar het hostel. Vroeg naar bed want zaterdag zouden we de Colorrun gaan rennen! Nou laat dat rennen maar weg, we hebben de 5km gelopen… Maaar, het was supersupergaaf! Superveel mensen en heel veel poeder, dus heel veel kleurtjes. Iedereen vond de poeder veel te leuk, dus het was meer spelen dan serieus rennen. Het heeft ons minimaal een half uur onder de douche gekost om de meeste kleurtjes van ons af te spoelen en sommigen hebben nu nog gekleurd haar, haha. ’s Middags zijn we nog een hapje wezen eten en hebben de Springboks (Nationaal Rugby Team) weer gewonnen bij het WK Rugby. Ze staan nu volgens mij in de halve finale! Spannend! Zaterdagavond moesten we helemaal vroeg naar bed, de wekker ging dit keer namelijk om kwart over DRIE! Oeps, dat was heeeel vroeg! We gingen de Lion’s Head beklimmen voor zonsopgang. Om half vijf waren we bij de berg en kon onze klim beginnen. Een uurtje later waren we na al het geklim en geklouter(het was serieus geklouter zoals zo’n klimmuur in Nederland, best heel eng) boven en waren we precies op tijd. De zon ging een half uurtje later op en wat was dit mooi! Uitzicht over heel Kaapstad en de Tafelberg en ook nog eens een zonsopgang. Genieten geblazen. Het was adembenemend! We hadden een ontbijtje meegenomen, dus om zes uur zaten we aan de aardbeien en verse jus d’orange! Jummie. Wat een geluksmomentje! Weer een topweekend achter de rug!